Yanımda mutsuzsan eğer, "Benden uzakta mutlu ol…” diyebilecek kadar seviyorum seni.
Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi; insan her gün anımsar mı aynı gözleri?
Yokluğunun soğuğunda üşümektense varlığının ateşinde yanmak isterdim…Üşüyerek yanmayı yanarak üşümeyi yazık ki ben senden öğrendim.
Senin adın bile geçmedi; ama ben seni hiç unutmadım.
Artık öğrendim ki; kimi sevdiğin önemliymiş. Uzun yolu göze alamayana kelebek olunmazmış. Nefesi yetmeyenle dipte hazine aranmazmış. Aşkın ibadetini bilmeyene bayram bağışlanmazmış.
Acaba uzakta olması mıdır onun en büyük cazibesi..? Mesafe midir acaba onu her an özlenen bir düşe çeviren..?